یا علی

گفتیم یاعلی و اهل تقوا نشدیم 

                                                  خواندیم بسی کتاب و دانا نشدیم 

عمری به فرودگاه دنیا بودیم 

                                                   شد ساعت پرواز و مهیا نشدیم

اییین تقوا

خواندمرادوست شام وسحرگاه 
لبّیک   گویم  با   شرم  جانکاه
 
راه   درازی   در     پیش    دارم
اما  چه   سازم  با  عمر   کوتاه
 
پشتم  خمیده  از   بار   عصیان
یارم  بود  غم   کارم   شده   آه
 
از  بس شکستم پیمان  و توبه
شرم  آیدم   از   «اَستَغفِرُ الله»
 
کوه   گناهم  نومید  می‌داشت
«لا تقنطوا»  کرد  آن  کوه را کاه
 
خواهی   بدانی    احوال   زارم
بشنو  زِ حافظ  این بیت دلخواه
 
«آئین    تقوا    ما    نیز   دانیم
لیکن  چه  چاره با بخت گمراه»
 
بارد  زِ مژگان  هر  شب  ستاره
دارد «شکوهی» تا  مهر آن ماه

شقایق

امروز که از میان کوچه سار سرد و تاریک محزونمان می گذشتم اسمان دیگر ابی نبود،خورشیدگرم وهوای افتابی تابستان جای خود را به ابرهای تیره وتار وسرمای عمیق داده بود.

بلبلان دیگر بر درختان نغمه سرایی نمی کردند،هیچ پرنده ای در اسمان نبود،و گویی خیلی وقت بود که شکوه وعظمت طبیعت جای خود را به تاریکی و فنا داده بود.انگار سیلابی مالامال از نفرین و کینه تمامی هستی را به یغما برده بود.دیگر روشنی چراغ خانه ها راهنمای مسافران نبود دیگر هیچ گلی در میان باغچه نمی رویید حتی دیگر شقایق هم نمی رویید همه ی ان شقایق های اتشین باغچه هم پژمرده شده بودند .